Afscheid nemen
Hersenletsel of niet
Wij kennen het denk ik wel allemaal. Afscheidnemen van een geliefd persoon.
Afscheid hoeft niet met alles, wat is achter gebleven.
Bij het afscheidnemen is het verwerkingsproces wel al begonnen.
En terwijl jij nog steeds in je rouwproces zit. Komt op een dag het onherroepelijke dat is het huis leeg gemaakt moet worden.
Zo was het ook voor mij.De dood van mijn Pa, hij was 98 jaar oud geworden. Zijn laatste 3 jaar was hij dement.
Alles moet opgeruimd worden.
De klerenkast van pa was ook aan de beurt. Ik weet het nog heel goed. Wat een nare taak.Ik keek er enorm tegenop.
Sommige kleding stukken hebben herinneringen.
Herinneringen die mij een glimlach op mijn gezicht bezorgden. Maar ook tranen in je ogen.
Het eerste dat mij in zijn kast opvielwas zijn ochtendjas.
Het een na het ander kleding stuk haalde ik van de planken en van de haakjes af. Bij sommige rook ik even aan het kledingdeel.
De geur herinnerde mij aan vroeger.
Ik had eventjes het gevoel heel kort bij hem te zijn. Ik dacht nog dit kledingstuk deze geur en de herinneringen wil je toch zeker niet kwijt.
Zomaar in een vuilniszak stoppen en weg ermee.Nee dat kon ik en wilde ik ook niet.
Kon ik hem nog maar 1 keer vasthouden en zeggen” Pa ik houd van en ik mis je” Maar het is te laat. Het kwaad is geschiet, wat overblijft is verdriet.
Alle kleren liggen nu op bed. Een hele rij met mooie hemden en kostuums.Die had hij altijd graag aan. Hij wilde zo graag een Heertje zijn.
Ik rol mij in de kleding als een warme deken om mij heen. Ik dacht kon ik hier maar een soort aandenken van te maken.Een troost van deze kleding maken.
Ik kwam een bericht tegen van het Toon Hermans Huis daar treffen groepjes vrouwen zich om samen kledingstukken van overleden personen te naaien.
Daar ging ik naar toe met een volle tas met kleren.
Samen met 5 vrouwen zitten wij aan een hele grote tafel. Op tafel staan naaimachines. koffie en thee met koekjes op tafel en een hele boel kleren. Samen naaien met de kleren van overledenen. Zo kan het toch nog bij ons blijven en het een 2de leven geven.
Alle vrouwen waren lotgenoten met ieder een eigen verhaal.
Ondanks een triest afscheidkwamen automatisch de verhalen ter spraken.
Ik zag een grote lapjesdeken op tafel liggen en vroeg aan een van de dames naar het verhaal. Van verschillende kleren uit de kast van haar man Jan heeft mevrouw een warme deken gemaakt. Een lapjesdeken om over mij heen te slaan als ik het koud heb zegt ze. En zo omhelst hij mij en warmt mij. Ik vond dit zo’n mooi liefde gebaar.
Ik vroeg aan een andere jongere dame, waar zij mee bezig was.
Zij vertelde over haar kindje die ze op zeer jonge leeftijd had verloren.
Bij alle T-Shirts had ze de voorkant uitgeknipt. De beertjes en hondjes en konijntjes.
Grote lapjes met veel andere gekleurde lapjes en reepjes-stof had ze een hele mooie lapjesdeken van gemaakt.
Een deken voor haar jongste kind die haar broertje nooit mogen ontmoeten.
Wat een geweldig idee.
Een andere oudere mevrouw had een kussens van de overhemden van haar man gemaakt. Dat zag er zo leuk uit. Er worden knuffels en hartjes gemaakt van Pyjama-stof.
Als eerste begon ik aan de ochtendjas.Ik heb er een poef van gemaakt. Je weet wel zo’n krukje om je voeten hoog te houden.
Het zijn troost-objecten die gemaakt worden.
Het is een heilzame werking het geeft troost bij het verwerkingsproces.
Ik ben er blij mee.
Zo kan je veel meer doen met de kledingstukken van de persoon die je lief hebt. Zo blijft een stukje wat van je geliefde persoon achtergebleven is toch bij jou.
Zo ook je mooie herinneringen.
Hopelijk heb ik jullie zo op ideeën gebracht.
Wees creatief, maak er iets leuks van.
Groetjes van Lieky
